Dom i rodzina

ze Żmudzi, matka zaś Ludwika Ździeborska, spokrewniona z rodziną Sobieskich. Poeta posiadał czworo rodzeństwa. Na chrzcie otrzymał imiona: Cyprian Ksawery Gerard Walenty, a podczas obrzędu konfirmacji   dodatkowo przybrał imię Kamil.

Dzieciństwo oraz lata młodzieńcze

Pierwsze wspomnienia poety wiążą się

 z pobytem w dworku, który należał do jego matki. Nie cieszył się on zresztą długo ciepłem domowego ogniska, gdyż w wieku czterech lat został osierocony przez swoją rodzicielkę. Gdy zaś miał czternaście lat z tym światem pożegnał się jego ojciec. Po ich śmierci Norwidem zajmowała się prababka Hilaria z Sobieskich. Rok 1830 i powstanie listopadowe poeta spędza w Warszawie, na nauce w tutejszym, gimnazjum. Przerywa je nie ukończywszy piątej klasy. Następnie pobiera lekcję rysunku u malarza Jana Minasowicza. W roku 1837podejmuje studia plastyczne. Nie regularna nauka sprawia, że Norwid stal się genialnym samoukiem.

Dorosłość oraz ostatnie lata życia

Dojrzały Norwid to poliglota, erudytao szerokich horyzontach. o szerokich horyzontach. Nie uchroniło go to jednak od stania się emigrantem (wyjeżdża z kraju w 1842 roku, który znajduje się po zaborem rosyjskim). Z czasem popada w kłopoty finansowe. W 1852 roku wyjechał

 do Stanów Zjednoczonych, gdzie podjął pracę na stanowisku rysownika.

Dzięki temu podreperował swoje finanse oraz zarobił pieniądze na bilet powrotny dla Europy. Wróciwszy na kontynent zamieszkuje w Paryżu. Cały czas pracuje nad swoją twórczością.

Z czasem artysta pogrąża się w melancholii i apatii. Poza tym coraz bardziej podupada na zdrowiu. W roku 1877 zostaje przyjęty Do Domu Św. Kazimierza, który był przytułkiem. Pod koniec życia zaczyna tracić słuch. Cyprian Kamil Norwid umiera 23 maja 1883 roku. Jego zwłoki spoczęły

 w zbiorowej mogile. Prawdopodobnie ostatnie słowa, które padły z jego ust brzmiały: „Przykryjcie mnie lepiej”.

Miłość

Szczególna rolę w życiu Norwida odgrywały kobiety. Oprócz swojej matki  i prababki Norwid darzył uczuciem m. in. Brygidę Dybowską, kttóra była latorośla Ksawerego Dybowskiego, wuja poety. Wieszcz był w tym czasie osiemnastoletnim młodzieńcem, natomiast jego wybranka piętnastoletnią panną. Wuj Norwida nie zezwolił na ten związek.

 Następną miłością Cypriana była tajemnicza Kamila L, która w 1844 roku bardzo rani jego uczucia zrywając listownie zaręczyny. W 1845 roku Norwid poznaje Marię Kalergis. Zakochuje się w niej, jednak ta odrzuca jego uczucia. Mimo to poeta podróżuje za nią po całej Europie do czasu,

gdy poznaje innych twórców tworzących na emigracji. Ostatecznie resztę życia spędza samotnie.